حجاب همچون حصاری برای حفاظت از گل های زندگی مان
حجاب همچون حصاری برای حفاظت از گل های زندگی مان حجاب همچون حصاری برای حفاظت از گل های زندگی مان
هيچ باغباني را سرزش نمي‌كنند كه چرا دور باغ خود حصار و پرچين كشيده است؛ چون باغ بي‌ديوار، از آسيب مصون نيست و ميوه و محصولي براي باغبان نمي‌ماند. هيچ‌كس هم با نام و بهانه آزادي، ديوار خانه خود را برنمي‌دارد و شب‌ها در حياطش را باز نمي‌گذارد؛ چون خطر رخنه دزد، جدي است. هيچ صاحب گنج و گوهري نيز، جواهرات خود را بدون حفاظ، در معرض ديد رهگذران نمي‌گذارد تا بدرخشد، جلوه كند و چشم و دل بربايد؛ چون خود جواهر ربوده مي‌شود. مگر نه اينكه آثار نفيس خطي را در موزه‌ها و ويترين‌ها مي‌گذارند تا با لمس دست‌هاي اين و آن، خراب نشود و از ارزش نيفتد؟! وقتي در خانه را مي‌بندي، پا پشت اتاقت پرده مي‌آويزي، خانه خود را از ورود بيگانه و نگاه‌هاي مزاحم در پناه قرار داده‌اي؛ نه كه خود را در قيد و بند و حصار افكنده باشي.
قرآن كريم نيز مي‌فرمايد: «اگر سَرِ پروا داريد، پس به ناز سخن مگوييد تا آن‌كه در دلش بيماري است، طمع ورزد.»[43] اينكه «دل بايد پاك باشد»، بهانه‌اي براي گريز جاهلانه از همين مصونيت است و آويختن به شاخه «لاقيدي»؛ وگرنه از دل پاك هم نبايد جز نگاه و رفتار پاك برخيزد. زن، به خاطر ارزش و كرامتي كه دارد، بايد محفوظ بماند و در بازار سوداگران شهوت، خود را به بهاي چند نامه و نگاه و لبخند، نفروشد. زن به خاطر عصمتي كه دارد و ميراث‌دار پاكي مريم(س) و فاطمه(س) است، نبايد بازيچه هوس و آلوده به گناه شود.
سادگي و خامي است كه كسي خود و فرزندش را در معرض ديد و تماشاي نگاه‌هاي مسموم و چشم‌هاي ناپاك قرار دهد و به دلبري و جلوه‌گري بپردازد، و خيال كند بيماردلان و رهزنان عفاف را به وسوسه مي‌اندازد و از زهر نگاهشان درامان مي‌ماند.
هر شاخه كه از باغ برون آرد سر
در ميوه آن طمع كند راهگذر
تاريخچه اندلس و شكست مسلمانان و سقوط تمدن اسلامي در اسپانيا، مگر جز به خاطر هجوم فساد غربي به كانون عفاف و تقواي مسلمانان بود؟!
خراب كردن همه ديوارها و برداشتن همه پرده‌ها و بازگذاشتن همه پنجره‌ها، نشانه تيره‌انديشي است، نه روشن‌فكري؛ علامت جاهليت است، نه تمدن.
مي‌گويي نه؟ به طومار كساني نگاه كن كه پس از رسوايي و بي‌آبرويي، با دو دست پشيماني بر سر غفلت خويش مي‌زنند و بر جهالت خود لعنت مي‌فرستند. كسي كه از «جماعت رسوا» نگريزد، «رسواي جماعت» مي‌شود!
آن‌كه ايمان را به لقمه‌اي نان مي‌فروشد، آن‌كه «كودك غفلت» را جلو صدها گرگ گرسنه مي‌برد و به تماشا مي‌گذارد، روزي هم «پشت ديوار ندامت»، اشك حسرت بر دامن پشيماني خواهد ريخت. در آخرت هم به آتش بي‌پروايي خود خواهد سوخت.
ولي... گريه بي‌حاصل است و بي‌ثمر، وقتي شاخه شكست و گل چيده شد.
باید از کودکی فرزندانمان را در حریم زیبای حجاب محفوظ داریم تا دست نا اهلان و نا محرمان به آنان نرسد.
مواظب دخترانتان این نوگلان زیبای هستی باشید.
